Prawie najdłuższy dzień w tym roku, pogoda odpowiednia, więc wybieramy się z Mikołajem na wyprawę rowerową. Jedziemy do leśnymi duktami do Mikołeski, wracając wybieramy asfalt jeżeli to możliwe.

Szybkie wyjście po meczu piłkarzy z Ukrainą, przy okazji testuję nowe buty SPD, które zastępują stare wysłużone Shimano SPD m076. Nowe M089 mają miękką podeszwę - nie do końca mi to pasuje. Szosowe do SPD-SL mam twarde, jakby za podeszwę robił stalowy płaskownik o grubości 1 cm.
Nie obyło się też bez dodatkowej regulacji i dokręcania.

Tak, czy inaczej mają swój urok również takie krótkie wypady.

Kolejne dziesiątki km są tylko lepsze. W zasadzie po wyjechaniu z Częstochowy widzę efekty pracy elektrowni w Bełchatowie



Do Krzywanic dojeżdżam ok 15 min przed pozostałą ekipą podążającą samochodem.

U Cioci pyszny rosół (dwie porcje), oraz kotleciki stawiają mnie na nogi. Ciasto i kawa też robią dobrą robotę.

Ruszam w drogę powrotną.

O dziwo nogi pracują rewelacyjnie. Co prawda mięsień prawej łydki nadal pobolewa, jedna sam ból nie nasila się, jedna cały czas występuje. Od początku jazdy zwracam na to uwagę, starając się nie dociskać zbyt mocno.

W drodze powrotnej zajeżdżam do Folwarku, aby kupić kawę. Miałem w planie zjeść dobre ciasto i napić się kawy, jednak kolejna była ogromna. Kupuję jedynie kawę w ziarnach i jadę dalej.

Po kolejnych kilometrach robię przerwę zjeżdżając w boczną drogę leśną, gdzie natrafiam na grób nieznanego żołnierza:



zabity przez hitlerowców 2.09.1939r....

Jadę dalej, kolejne kilometry mijają nadzwyczaj łagodnie. Oczywiście pamiętając ostatnią dwusetkę, kiedy to doczołgałem się do domu.
Na liczniku wybija 200 km, nogi dalej pracują przyzwoicie. Nie jest to może taka praca, jak na dystansie 30 km, ale i tak jest lepiej, niż na pierwszych 30 km tej wycieczki.

Dojeżdżam do domu i ostatecznie na liczniku widnieje 219.16 km, co jest nowym rekordem w ilości pokonany przeze mnie km w ciągu dnia.

Jestem zadowolony, gdyż mimo początkowych trudności udało się. Widzę, że nogi pracują dużo lepiej niż w zeszłym roku, chociaż na pewno dużą rolę odegrał ponad 3 godzinny odpoczynek. Co dalej, jeszcze zobaczymy ;)

W końcu po kilku kilometrach pokonanych leśnymi duktami docieramy do miejsca o współrzędnych :


gdzie chowamy:



Całość ukryta w tym miejscu:

Po pracy szybki obiad, tradycyjne tygodniowe zakupy (od pewnego czasu z Mikim) i dzięki niemal najdłuższych dni w roku, jeszcze znalazł się czas na rajzowanie.

Późne zachody słońca kuszą aby porajzować w godzinach wieczornych.
Dzisiejsze rajzowanie na MTB z wysoką kadencją i śr. prędk.
Kadencja: 80

Większość czasu skupiamy się na jeździe, tempo jest przyzwoite, wiatr nieodczuwalny.

Już 1,5 tygodnia minęło od dnia, kiedy Wojtek schował w lesie pewną niespodziankę, podając jedynie współrzędne geograficzne oraz zdjęcie okolicy.












Szybko je znajduję, pozostaje przeskoczyć leśny strumyk i jestem na miejscu. Po chwili mam:

Ponownie wyjście późnym wieczorem na trasę treningową. Chociaż nie do końca, bo musiałem podjechać do FreSZa po napój do bidona.
Nogi w lepszym stanie niż wczoraj, jednak z kolei nie pracowały tak, jakbym sobie tego życzył.

Dzisiaj dopięliśmy termin wyprawy, aby wjechać na Pradziada. Chętnych do wyprawy przybywa :).
I właśnie teraz jadąc zastanawiałem się, czy podejmować wyzwanie z zestawem p: 52/39; t: 11-25....????

Uwielbiam tą porę roku. O godzinie 19:45 wsiadam na szosę i spokojnie pokonuję trasę treningową tuż po zachodzie słońca, ale jeszcze przed zmrokiem.

Dzisiaj, w porównaniu do wczorajszego objazdu, tempo zdecydowanie słabsze. Od razu na starcie czułem lekkie zakwaszenie po wczorajszym (i pewnie niedzielnym) kręceniu. Nic na siłę, dlatego od początku nie narzucałem tempa. Nawet wracając na Rybnej po wyprzedzeniu bikera jadącego na MTB zerknąłem do tyłu, czy czasem nie ma ochoty się podciągnąć. Miał :).
Delikatnie zwolniłem pozwalając mu schować się za mną. Nie holowałem jednak zbyt długo, po jakimś kilometrze zjechał w boczną uliczkę.