Zaraz po śniadaniu pakujemy się całą rodzinką na rowery i ruszamy leśnymi duktami. Cel: obiad u Celiny oraz kawa u Babci.


Miki już po 10 km ucina sobie drzemkę - a więc pit stop na drzemkę w cieniu ;)

Cały czas staramy się jechać lasem, z asfaltu korzystamy jedynie w przypadku konieczności.


Tutaj na zdjęciu jeszcze w okularach, które za ok 5 km w zasadzie same pękły... zmęczenie materiału? Uszkodzenia mechanicznego nie było, oddaję do reklamacji. Zobaczymy, jaką otrzymam odpowiedź.

Wracając od Babci postanawiamy zajechać na pączki do Pniowca. Niestety jesteśmy przed czasem (mimo, że już 19-ta na zegarku i masa ludzi!!! Pytam, gdzie jest myśl biznesu? Wszyscy czekają, niedziela masa ludzi na rowerach, pieszo, a pączków brak..), po krótkiej chwili postanawiamy nie czekać, jedziemy do domu. Trudno, nie pójdzie w "boczki".

Wyprawa okazuje się rekordową trasą, pokonaną przez Mikiego. Cała wycieczka zajęła nam cały dzień, jednak przygoda przednia.

Po powrocie do domu zimny Lager ;)

Wycieczka z Mikim nad zalew Chechło. Tempo raczej spokojne.
Po godzinie zabaw przy jeziorze wracamy do domu.

Po pracy szybki obiad i wypad na rower, gdyż ok 20 przewidywane jest szybkie ochłodzenie.
Jedziemy całą ferajną sprawdzoną trasą do Mikołeski i z powrotem.

Pobudka o 4:15. Szybkie śniadanko wstępne (te właściwe planowane już na trasie) i wyruszam na spotkanie z Wojtkiem. Przyjeżdżam na miejsce, jestem pierwszy. Po krótkiej chwili postanawiam ruszyć mu na spotkanie, wtedy po przejecheniu kilkuset metrów zaczynam się zastanawiać, czy czasem Wojtek nie czeka w innym miejscu.. W końcu się spotykamy (to jednak ja popełniłem błąd) i po chwili ruszamy w trasę.

Jest ciepło (18 st. C), jedziemy na krótko.


Dojeżdżamy do 3 stawów niedaleko Połomii, gdzie magazynujemy bagaż kalorii na kolejne kilometry.



Dalej kierujemy się w stronę Krupskiego Młyna. Z asfaltu korzystamy jedynie wtedy, kiedy jest to konieczne. W Krupskim Młynie krótki postój przy sklepie i dalej w kierunku Żędowic leśnym duktem. Poznajemy tą nową autobanę, jedzie się wyśmienicie - na pewno częściej będziemy tu gościć. Szybko dojeżdżamy do Doliny Małej Panwi - Natura 2000.


Następnie nie mniej szybką trasą udajemy się do Solarni. Tak krótka przerwa w sklepie i uzupełnienie cukrów. Robi się naprawdę ciepło - termometr pokazuje 28 st. C.

W lesie spotykamy bardzo urokliwe miejsce odpoczynku



Ach, gdyby tylko okoliczne drzewa mocniej przysłoniły słońce..

Jedziemy dalej w stronę Lublińca, gdzie Wojtek pokazuje mi, chyba nieco zapomniany cmentarz żydowski:



U Celiny ładujemy akumulatory i udajemy się przez Mikołeskę do domu. Jest okropnie gorąco. Mam wrażenie, że kask ma ze 100 st. C. Zaczynam się gotować, postanawiam od razu najkrótszą drogą udać się do domu.

Kolejna fajna wyprawa, kolejne ciekawe miejsca.

Szybki wypad z Mikim nad Zalew Chechło, gdzie mógł pobawić się na plaży.
Ewidentnie wracają upały.. będzie okazja do większego kręcenia ;)

Na dzisiaj zaplanowaliśmy z Wojtkiem niecodzienną jazdę - podjazd na Pradziada, czyli najwyższy szczyt w Sudetach Wschodnich.

Zaczynamy w Karlovej Studance , bardzo malowniczej uzdrodwiskowej miejscowości, gdzie mamy okazję rozgrzać nieco mięśnie przed wyprawą.








Zauważamy też uroczy wodospad.


OK, czas na podjazd. Planując wyjazd, miałem wpierw na myśli podjazd szosą. Jednak ostatnia wyprawa na Górę Św. Anny zrewidowała moje plany. Jadę na MTB, gdzie mam do dyspozycji zdecydowanie lżejsze przełożenia. A więc zrzucam od razu na najniższą tarczę przednią zaczynając niżej z tyłu. Wzniesienie nie odpuszcza nawet na moment, cały czas 6-7%. Krople potu spadają na ramę roweru, Wojtek zaczyna odjeżdżać, jednak cały czas jest w zasięgu wzroku. Po  prawie trzech kilometrach wspinaczki, Wojtek odpuszcza. Widzę, że zatrzymuje samochód, rozmawia.. Okazuje się, że to nie ten podjazd ;)

Po zdobyciu ponad 300 m przewyższenia, zjeżdżamy i po krótkiej chwili ponownie jesteśmy w Karlovej Studance. Teraz już na pewno mamy odpowiednio rozgrzane mięśnie ;p

No to zaczynamy właściwy podjazd - profil:


Jest jeszcze ciekawiej. Na liczniku przez pierwsze 6 km ani przez chwilę nie zanotowałem wzniesienia mniejszego niż 6%. Wyprzedzają mnie kolejni kolarze Dario Team jadący na szosówkach. Wojtka już wcześniej straciłem z oczu.

Czytałem o tym podjeździe i wiem, że niedługo powinno być wypłaszczenie, jednak muszę zatrzymać się na przynajmniej 30 sek., żeby rozprostować plecy. Ruszam dalej i jest wypłaszczenie, gdzie można chwilę odpocząć i jednocześnie zobaczyć ile jeszcze pracy przed nami:


Zaczyna się kolejny podjazd. Momentami jest ponad 10%. Na tym odcinku w końcu udaje mi się kogoś wyprzedzić ;) Wyprzedzam kolejno 4 bikerów jadących na MTB. Jest również krótka ścianka, którą pokonuję na stójce, jeszcze kilaset metrów i jestem.


Cały podjazd w 3D


Na górze chwilę odpoczywamy. Czas na zjazd.

Poza krótkim wypłaszczeniem, cały zjazd pokonany bez kręcenia korbą. Wracamy do Karlovej Studanki, gdzie odpoczywamy przy pijalni wody.



Raczymy się zimną wodą. Tutaj nie ma żądnych kubków plastikowych za 1 zł i tym podobne. Wchodzisz, nalewasz, pijesz. Tyle.

Kolejna super wyprawa w tym roku. Co prawda wjazd może nie był najszybszy (chociaż w kategorii MTB 4:1 - wyprzedził mnie jedynie Wojtek), o segmencie na Stravie mogę powiedzieć jedynie - przejechany, to przeżycia pierwszorzędne.
Sam podjazd jest genialny, niemal do ostatnich 100 m nie widać ile jeszcze trzeba pokonać :). Jeżeli wcześniej nie zapoznałbym się z nim, na pewno nie jeden raz poważnie zaskoczyłby podczas wjazdu. To mój pierwszy podjazd drugiej kategorii.

Kolejna wycieczka całą ekipą. Jedziemy na Mikołeskę, gdzie Miki miał okazję dokarmić rybki.
Trasa identyczna, jak ostatnim razem.

Prawie najdłuższy dzień w tym roku, pogoda odpowiednia, więc wybieramy się z Mikołajem na wyprawę rowerową. Jedziemy do leśnymi duktami do Mikołeski, wracając wybieramy asfalt jeżeli to możliwe.

Kolejne dziesiątki km są tylko lepsze. W zasadzie po wyjechaniu z Częstochowy widzę efekty pracy elektrowni w Bełchatowie



Do Krzywanic dojeżdżam ok 15 min przed pozostałą ekipą podążającą samochodem.

U Cioci pyszny rosół (dwie porcje), oraz kotleciki stawiają mnie na nogi. Ciasto i kawa też robią dobrą robotę.

Ruszam w drogę powrotną.

O dziwo nogi pracują rewelacyjnie. Co prawda mięsień prawej łydki nadal pobolewa, jedna sam ból nie nasila się, jedna cały czas występuje. Od początku jazdy zwracam na to uwagę, starając się nie dociskać zbyt mocno.

W drodze powrotnej zajeżdżam do Folwarku, aby kupić kawę. Miałem w planie zjeść dobre ciasto i napić się kawy, jednak kolejna była ogromna. Kupuję jedynie kawę w ziarnach i jadę dalej.

Po kolejnych kilometrach robię przerwę zjeżdżając w boczną drogę leśną, gdzie natrafiam na grób nieznanego żołnierza:



zabity przez hitlerowców 2.09.1939r....

Jadę dalej, kolejne kilometry mijają nadzwyczaj łagodnie. Oczywiście pamiętając ostatnią dwusetkę, kiedy to doczołgałem się do domu.
Na liczniku wybija 200 km, nogi dalej pracują przyzwoicie. Nie jest to może taka praca, jak na dystansie 30 km, ale i tak jest lepiej, niż na pierwszych 30 km tej wycieczki.

Dojeżdżam do domu i ostatecznie na liczniku widnieje 219.16 km, co jest nowym rekordem w ilości pokonany przeze mnie km w ciągu dnia.

Jestem zadowolony, gdyż mimo początkowych trudności udało się. Widzę, że nogi pracują dużo lepiej niż w zeszłym roku, chociaż na pewno dużą rolę odegrał ponad 3 godzinny odpoczynek. Co dalej, jeszcze zobaczymy ;)

W końcu po kilku kilometrach pokonanych leśnymi duktami docieramy do miejsca o współrzędnych :


gdzie chowamy:



Całość ukryta w tym miejscu: