Jutro co prawda wyjazd na Górę Św. Anny, jednak czuję głód jazdy. Postanawiam zatem wyjść objechać lotnisko, czego nie uczyłiłem ostatnim razem, zmieniając plany.

W zamiarze było spokojne kręcenie, jednak jak się potem okazało zrobiłem na Endo rekord na dyst. 50 km oraz PRa na segmencie Zendek reverse :).

Warunki rewelacyjne, niezbyt mocne słońce oraz praktycznie zero wiatru. Aż chciało się nacisnąć na pedały.

Dzień urlopu z Mikim, a wieczorem wychodzę pokręcić.
Wybieram szosę, gdyż dłoń cały czas jeszcze odczuwa skutki wypadku sprzed 1,5 tygodnia. Położenie dłoni na klamkomanetce zdecydowanie mniej nadwyręża dłoń i nadgarstek.

Jadę przejechać się w zasadzie bez wytyczonego celu, wpierw kieruję się w stronę Piekar Śl., następnie Brynica i lotnisko. Planowałem objechać lotnisko, kiedy zadzwonił Wojtek. Krótka narada i jadę mu naprzeciw. Rozmawiamy jakąś chwilę m.in na temat planowanego niedzielnego wyjazdu na Górę Św. Anny, do momentu nadejścia zmroku. Wsiadamy na rowery i kierujemy się w stronę domu.

W końcu na rowerze. Co prawda jeszcze nie doszedłem do pełnej sprawności, ciągle odczuwam ból tu i ówdzie po ostatnim wypadku, jednak potrzebowałem tych kilku kilometrów. Człowiek od razu inaczej się czuje, oddycha pełną piersią, jest po prostu szczęśliwy.

Oczywiście nie chciałem się porywać na większe dystanse, dlatego wybrałem się na krótką przejażdżkę do parku w Świerklańcu,

Nieopodal Pałacu Kawalera


spotykam Wojtka, który tradycyjnie w niedzielny poranek nawija kilometry po okolicznych lasach :).

W parku dzisiaj odbywał się VI Bieg Świerklaniecki.


Wracając czuję, że nadgarstek mimo krótkiej jazdy zaczyna odczuwać już jej trudy. Kończę mając na liczniku niespełna 24 km - jest OK.

Trzeci rajd tegorocznej edycji Bike Orient odbywał się w Parku Krajobrazowym Międzyrzecza Warty i Widawki. Start zaplanowany już dawno, ba nawet termin wyjazdu w Bieszczady został dopasowany pod to wydarzenie.

Na dojazd umawiam się z Krzyśkiem, tym razem jadę swoim autem. Spotykamy się o umówionej godzinie, pakujemy rowery i ruszamy w stronę Burzenina, gdzie zlokalizowano bazę rajdu.

Na miejscu odbieramy numery startowe i przymierzamy się do przygotowania rowerów - co niektórzy trochę opieszale ;). Miłe spotkanie z Mariotruck, który z synem walczył na trasie MEGA.

Fot. Foto Doktorek

Patrzę na zegarek, czasu do startu pozostało niewiele, więc szybko ostatnie "szlify" roweru i melduję się na starcie.

Spotykamy również Szymona, z którym jechałem pierwszy rajd tegorocznego cyklu Bike Orient. Po otrzymaniu map wytyczamy we trójkę trasę. Krzysiek od początku wspominał o ambicjach na zdobycie dużej liczby PK, jednak nie był pewny formy po chorobie. Ja z kolei czuję zmęczenie po urlopie, z którego wróciłem dzień wcześniej o 22:00. Wytyczamy kilka pierwszych punktów, dalszą trasę ustalimy w trakcie.

Ruszamy. Jadę za Krzyśkiem, Szymon również. Po 2 km łapię kapcia.. To dopiero początek, ledwo zjechaliśmy z szosy! Szymon woła Krzyśka, który jednak wciągnięty w wir zawodów, walki z piachem i innymi zawodnikami nie słyszy jego nawoływania.
Szybka wymiana dętki, jedziemy dalej.

Pierwszy PK i od razu przeprawa przez rzekę ;) Bardzo dobrze, upał daje się we znaki.


Fot. Foto Doktorek


Fot. Foto Doktorek


Fot. Foto Doktorek

Czuję, że nogi nie pracują tak, jakbym sobie tego życzył. Mam jednak nadzieję, że z kolejnymi kilometrami będzie lepiej.

Jedziemy dalej i w miejscowości Smiechawy po krótkiej naradzie jedziemy dalej asfaltem. Wieje południowo-wschodni wiatr, tak mniej więcej z godziny 2-giej. Dlatego kładę się na kierownicy. To był błąd. Chwila nieuwagi, dekoncentracja, zagapienie.. Nie wiem, w każdym razie łapie mnie pobocze i uderzam mocno o asfalt. Większość energii przyjmuje lewa ręka, korpus i kask.

Chwila na dojście do siebie, zbadanie sytuacji. Chyba nie jest źle, ale boli nadgarstek oraz żebra. Po chwili jedziemy dalej. Nie zaczęło się dobrze, a ból narasta. Mam jednak nadzieję, że rozjeżdżę go. Szymon dopinguje mnie, żebym nie rezygnował.

Teren łatwiejszy w porównaniu do ostatniego BO. Walczymy zatem dalej, wcześniej jeszcze przed Startem myślałem o 15, może 16 PK. Teraz marzę o 12, aby zostać sklasyfikowany na trasie GIGA, gdyż zależało mi na klasyfikacji generalnej.

Kolejne kilometry jadę na dosłownie 60-70%. Zaliczam mozolnie następne PK



W jednej chwili czuję się lepiej, a w następnej ból znowu staje się silniejszy. Jest gorąco, pomagają krótkie, schładzające kąpiele w miejscach przepraw.


Fot. oficjalna relacja Bike Orient


Fot. oficjalna relacja Bike Orient



Kolejne przeprawy (było ich łącznie 4) już z pomocą Szymona, który przenosi mój rower.

Po 40 km robimy krótką przerwę na posiłek i po kilku minutach jedziemy dalej. Niestety chwilę później kontuzjowany nadgarstek odmawia dalszego wysiłku i uniemożliwia mi trzymanie kierownicy. Postanawiam wycofać się i zjechać do bazy rajdu.. :(
Szymon kontynuuje walkę samotnie.

Niestety zaliczam jedynie 7 PK, tym samym nie zostałem sklasyfikowany na trasie GIGA. Jednym z celów stawianych na ten rok to właśnie wywalczenie na każdym rajdzie minimum do tej klasyfikacji oraz klasyfikacja generalna BO na trasie GIGA. Niestety nie wszystko możemy mieć. Jak to Krzysiek podsumował na mecie: "Człowiek myśli, Pan Bóg kryśli."
Relację piszę w tydzień po rajdzie, nadal jeszcze odczuwając skutki upadku. Na szczęście nie stało się nic gorszego. Wypatruję już jednak kolejnych wycieczek rowerowych, może niebawem wsiądę na szosę, którą już ponad 2 tyg. nie jeździłem.

Kontynuujemy wycieczki rowerowe w Bieszczadach. Tym razem niestety to ostatnia wyprawa w tym roku :(

Wyjeżdżamy całą ferajną zaraz po południowej drzemce Mikiego. Cel to dobry pstrąg na obiad oraz zakup kilku pamiątek. Przed wyjazdem sprawdzam prognozę i niestety w okolicach godziny 18-tej ma zacząć padać deszcz. Dlatego od razu przystępujemy do ataku na kolejne wzniesienia. Droga do Soliny jest jednak łatwiejsza niż powrót do pensjonatu, który mieści się ok 200 m wyżej.

W Solinie po przejechaniu zapory jemy kolejnego pysznego pstrąga (Miki zjadł niemal całego !)

Zaczyna się chmurzyć, więc kupujemy pamiątki, do tego pamiątkowa fota:


Nie ociągamy się więcej i kierujemy w stronę pensjonatu w Myczkowie. Po drodze spada na nas nawet kilka kropel. Jednak po dotarciu na miejsce zaczyna się rozpogadzać. Szkoda, bo mogliśmy więcej czasu spędzić w samej Solinie..

Ponownie udaję się na trasę wczorajszej rajzy z drobnymi modyfikacjami. Postanawiam sfotografować zaporę z trochę innej perspektywy i tym samym zaraz za Soliną skręcam w stronę Lobozewa Dolnego, gdzie od razu czeka mnie podjazd 13%.
Udaje się podjechać (biker przede mną wprowadzał swoją maszynę)


Następnie ponownie kieruję się na Uherce. Jest ciepło, cieplej niż w dniu wczorajszym. Walczę z ciepłem oraz pragnieniem:


Pomaga ;)

W Uhercach trafiam na przejazd drezyn


Też naciskają w pedały ;)

Wracając z Myczkowców pobijam mój wczorajszy rekord prędkości maksymalnej - 69,2 km/h.

Dzisiaj w trakcie południowej drzemki Mikiego wybieram się samotnie na lokalne trasy.

Kieruję się wpierw w stronę Soliny, którą przejeżdżam z maksymalną dozwoloną prędkością zatrzymując się dopiero na moście, aby sfotografować zaporę


Jak dotąd mimo trzech podjazdów większość trasy prowadziła zjazdami, jestem ok 120 m poniżej miejsca wyjazdu i oczywiście powrotu. Dlatego średnia jest wysoka - ponad 25 km/h.

Dalej prosto w kierunku Uherców Mineralnych. Jest kilka podjazdów, jednak dobra jakość nawierzchni wręcz pomaga w pokonywaniu kolejnych wzniesień. Zjazdy  również, notuję mój rekord max prędkości: 67,29 km/h.

Z Uherców kieruję się prosto w stronę Myczkowców drogą z pięknymi widokami.


Po drodze mijam Ogród Biblijny:


oraz Park Miniatur Świątyń w Myczkowcach:




Pokonanie w tym upale 2,5 km odcinka bruków z podjazdem daje mi się we znaki. Jednak do Zapory w Myczkowcach pozostało niewiele, gdzie robię krótką przerwę na uzupełnienie elektrolitów.


Czas na powrót, nadal jestem ponad 130 m poniżej punktu początku trasy, oj trzeba będzie nagiąć..

Po kilku wzniesieniach na drodze z Myczkowców do Soliny zaczyna się podjazd 4 kategorii w Solinie - Segment Solina Uphil . Czyli 138 m przewyższenia na odcinku 4,1 km.
Widoki są rewelacyjne:


Po tym królewskim podjeździe dzisiejszej trasy pozostaje jeszcze kilka mniejszych wzniesień i po 2 h melduję się w pensjonacie:


Fajna wycieczka, nogi musiały przez znaczną część pracy pracować (kadencja 79). Suma przewyższeń 510m.

Drugi wypad rowerowy tegorocznego pobytu w Bieszczadach i wybór pada na Przełęcz pod Markowską. Czyli nie za krótko, nie za długo, ale za to z podjazdami.

Wyjeżdżamy wcześnie po 9:00, zaraz po śniadaniu. Na szczęście nie jest jeszcze tak ciepło.
Z Myczkowa udajemy się w stronę Berezki, skąd zaczniemy długi, jednak odpuszczający momentami podjazd na przełęcz. Dokładnie 205 m przewyższenia na odcinku 8 km.

Miki daje rade, a to bułka, a to picie, a to jabłko.

Na przełęczy krótki postój - niestety nie zauważyłem, że mam pobrudzony obiekty w telefonie - zdjęcie odpada :(

Potem kierujemy się w stronę Górzanki i Wołkowyi. Z przełęczy to ok 3 km jazda leśną drogą.




Z Wołkowyi jedziemy już Małą Pętlą Bieszczadzką w stronę Polańczyka, gdzie mamy do pokonania dwa podjazdy: ten pierwszy to 138 m przewyższenia na odcinku 2,3 km, drugi 100 m na odcinku 1,9 km.


Z Polańczyka prosto do Myczkowa, gdzie kończymy wyprawę mając do pokonania jeszcze krótkie wzniesienie 10% do pensjonatu.

Pierwszy wypad w tym roku na rower w Bieszczadach i tym samym pierwsza jazda z Mikim po górach. Trochę się tego obawiałem, z jednej strony na trasie jest spory ruch, a z drugiej jest to jednak dodatkowy bagaż. A jak wiadomo, góral ze mnie żaden.

Nie było jednak tak źle, pierwsze przeciągnięcie nogi obyło się bez momentów krytycznych, a największe przewyższenie to 10%. I to wszystko w jeden z najgorętszych dni jakie mieliśmy do tej pory tego lata.

Na zaporze w Solinie tradycyjnie smażony pstrąg :)

Szybki wypad z domu na kręcenie. Nie miałem za dużo czasu, więc od razu kieruję sie po załatwieniu pewnej sprawy w centrum na traskę. Postanawiam pojechać w stronę lotniska, jednak potem w trakcie jazdy modyfikuje plany i przez Zendek i Miasteczko Śl.  jadę nad zalew.
Testuje nowo nabyte okulary Accen Stingrey, wcześniejsze Tempesty były za bardzo wychudzone i wszystkie pękały w wyniku normalnego użytkowania. Stingrey wydają się zdecydowanie mocniejsze, chociaż wymiana szkła jest trudna. Pierwsze wrażenia bardzo pozytywne.