Nie wiem jak to opisać, ale ogarnia mnie bezsilność, załamanie... po prostu dół! Wszystko się rozpada, dosłownie jak domek z kart.. Do tego stopnia chciałem oderwać myśli, że wczoraj późnym wieczorem umyłem dwa rowery. Na dodatek pogoda słaba na kręcenie, a prognoza zapowiadała okienko.

Mimo nieciekawych warunków (północny wiatr, wilgotno, 4 st. C) i przeziębienia, jakie próbuje od kilku dni mnie dopaść (na szczęście póki co bezskutecznie) decyduję się wyjść dzisiaj na małą rundkę. Wybieram MTB, na którym kręciłem ostatnio 22.11 zeszłego roku, a dokładnie 745 km temu. To są również pierwsze kilometry przejechane w tym roku w terenie.

Potrzebowałem dosłownie 500 m, aby przypomnieć sobie całą charakterystykę roweru. Na pewno in minus zapisał się zestaw SPD. W porównaniu do SPD-L jest strasznie luźny.

Po kilku kilometrach wjeżdżam do lasu. Jest cicho, spokojnie. Wiatru praktycznie nie odczuwam. To jest to, co w rowerze uwielbiam, czyli WOLNOŚĆ. Jedziesz gdzie chcesz, jak szybko chcesz. I gdyby nie dobro, którego chyba każdy ma w niedostatku, czyli czas, spędzałbym na rowerze tyle, na ile pozwalałby mi organizm.

Jadę krótką rundkę bazującą na Pętli z cisem Domersmarcka. Przez ponad 30 km spotkałem raptem dwóch rowerzystów. Wracając z Kalet wjeżdżam w segment Kalety-Głęboki Dół by zapi, gdzie mimo kilku wyhamowań (błoto) notuję PR. Sezon zapowiada się ciekawie :).

Dzisiaj warunki były nieco gorsze od tych wczorajszych. Przede wszystkim mocniejszy południowy wiatr, z większymi porywami.
Ponownie wyjeżdżam razem z Pawłem. Obydwoje nie planujemy dłuższej trasy, dzisiejsza jazda ma być raczej przejażdżką.

Jadąc w kierunku Szałszy miejscami trzepotało całym rowerem. Jadąc prostą drogą pod wiatr notowaliśmy prędkości poniżej 20 km/h. Z powrotem było już lepiej, na dodatek coraz śmielej słońce wyglądało zza chmur. Kilka ciekawych podjazdów było na trasie (w tym ścianka w Reptach).

Kolejny dzień, kiedy można w bardzo dobrych warunkach (oczywiście nie mam tu na myśli wiatru) pokręcić. Chociaż wiadomo nic w przyrodzie nie ma za darmo (w przeciwieństwie do wielu innych życiowych sytuacji :( )- południowy silny wiatr zapewnił odpowiednie warunki termiczne.

Umówiony jestem z Pawłem, nieopodal kościoła. Wpadam jakieś 3 min spóźniony... Wstępnie planowałem przelot główną drogą do Gliwic, jednak po krótkiej naradzie decydujemy się jechać przez Zbrosławice (mimo około miliona dziur). Za chwilę spotykamy na drodze 6 dzików biegnących przez pola... dobrze, że nie napatoczyliśmy się na nich.

Do Gliwic jedziemy walcząc oczywiście z wiatrem. Krótka rundka po mieście i jesteśmy ponownie na drogach mało uczęszczanych.


Mijamy Dzierżno, następnie przejeżdżamy krajówką nieopodal J.Pławniowice, by  znaleć się na malowniczym odcinku drogi prowadzącej do Toszka. Wpierw mały podjazd, który następnie zmienia się w pagórkowaty odcinek delikatnie opadający. Tętno 180 i ponad 40 km/h przez ponad 2 km :)

Przed Toszkiem jeszcze mały podjazd (grafika)



i odpoczynek na rynku. Uzupełnienie elektrolitów i wracamy do domu.

Końcówka była naprawdę ciężka, podjazd + wiatr dały się we znaki.

Kolejne okienko pogodowe tej zimy (chociaż mam wrażenie, że rok temu było ich więcej - chyba, że akceptowałem jazdę w trudniejszych warunkach), wykorzystałem na przejechanie pierwszej setki w tym roku. Nie planowałem jej, chociaż przyznam że w głowie gdzieś tam się pojawiała myśl zaatakowania.

Oczywiście znowu wiał dosyć silny wiatr, chyba najlżejszy w porównaniu do ostatnich wypraw, ale w pewnych miejscach mocno utrudniał szybkie kręcenie. Jadąc z Boruszowic do Tworoga z wiatrem wiejącym w plecy w Brynku Pan policjant mierzył mi prędkość ;P - a może samochodowi za mną? Tak, czy inaczej zamieniliśmy słowo, jak go mijałem.

Od Tworoga  było już gorzej. Wiatr nie pomagał, a momentami miałem wrażenie, że wręcz przeszkadzał. W Koszęcinie krótka wizyta w sklepie (ból głowy) i jadę dalej.

W końcu wjeżdżam do Parku. Tam robię krótką przerwę na banana i ciastko.


Jest tutaj bardzo dużo ciekawych szlaków - koniecznie muszę tu przyjechać na góralu! Większość z nich niestety nie nadaje się na szosę. Mimo wszystko jest gdzie popedałować szosą.



Wracając walczę z wiatrem :( tętno 165, a na liczniku... 18 km/h. No ale czegóż się spodziewać, mamy luty czyli początek sezonu.. trzeba będzie popracować nad formą. Chociaż widzę, że baza jest dobra.

Kierując się do domu krajówkami napotkałem oczywiście kilku debili mijających mnie w odległości mniej niż 50 cm. Skandal!

Na koniec musiałem dokręcić, żeby była setka. Trasa sztucznie wydłużona, a w końcówce dodatkowo odcięło mi prąd.. Dokręcając do setki ledwo wciągałem rower i siebie na podjazdy. Mięśnie są jeszcze miękkie jak gąbka na tym etapie sezonu. Ale popracujemy nad tym.

W sobotę niestety nie było dogodnych warunków na kręcenie. Nocą padał deszcz, który w ciągu dnia powracał - generalnie nieprzyjemnie. Wolałem zostać w domu, chociaż co niektórzy bikerzy zrobili ciekawe trasy. Ja szykowałem się na niedzielę. Nie chcę ponownie pisać o wietrze, ale spójrzcie na prognozę siły wiatru na niedzielę:

Mając na uwadze ostatnią walkę, kiedy to wracałem do domu pod wiatr, teraz postanowiam stawić mu czoła na początku treningu. Czyli jadę na południe - do Gliwic. Jeszcze sobotnim wieczorem ułożyłem w głowie całą trasę.

Oczywiście prognoza się sprawdza. Jadąc krajówką do Gliwic (ostatnio musiałem jechać wcześniej, gdyż ruch dzisiaj był zdecydowanie większy - te niedzielne podróże na obiady) przez 20 km walczyłem z wiatrem. Na szczęście forma rośnie, więc nie toczyłem się 20 km/h ;). Dolny chwyt też robi swoje. ;)

Po niecałej godzinie stoję przed najwyższą (111 m wysokości) istniejącą konstrukcją zbudowanej w całości z drewna na świecie!!!


Banan, herbata z cytryną (jeszcze ciepła). Jadę dalej.

Przez ok. 20 min krążę po Gliwicach, by następnie wjechać w dzielnicę przemysłową - Łabędy. "Żywego ducha" nie widzę przez dobre 15 min. Dziwnie..
Następnie trafiam na krajową 40-stkę, którą jadę do Niewiesza. Tam skręcam w stronę Toszka. Droga bardzo przyjemna, dobry asfalt, kilka wzniesień i ..... wiatr w plecy ;).  

W Toszku odpoczynek na rynku. Natknąłem się tam na przyszłych beneficjentów 500+ o wątpliwej kulturze - chrząknięcia, charknięcia i spluwania Pana trzymającego w jednej ręce wózek, w drugiej papierosa było słychać chyba na całym rynku, a w momencie gdy jedno z trójki jego dzieci wywróciło się biegając po środku rynku powiedziało tłumacząc się:
- jest ślisko,
"ojciec" odpowiedział:
- śliskie to są kobiety.
- co? - zapytał kilkuletni chłopak podnosząc się z wybrukowanego placu,
- jajco! - skwitował "ojciec".

Ręce opadają.... :(

Staram się nie myśleć o podobnych przypadkach. Banan, pyszne ciastko owsiane i jadę w kierunku domu.

Kilkanaście km przed domem widzę już osiedle, kościół, znajome kominy. Pokonuję kolejne wzniesienia, które w sumie złożyły się dzisiaj na 475 m przewyższeń.

Jest dobrze, na rowerze czuję się coraz lepiej. Ciekaw jestem, na ile luty pozwoli wybrać się na kolejne wycieczki.

Pogoda nadal rozpieszcza, trzeba pokręcić. Tuż przed południem wskakuje na szosę. Cel to pokonanie ok. 70 km w średnim tempie.

Wcześniej wytyczam trasę, której nie modyfikowałem w trakcie jazdy. Wiedziałem, że powrót może być cięzki z powodu wiatru. Jednak powoli zaczynam przyzwyczajać się do niego (pow. 5 m/s, w porywach ponad 10 m/s). Liczę na to, że jadąc drogami położonymi w lesie choć trochę będę osłaniany przez pobliskie drzewa.

I tak na początku pokonuje ponad 40 km bez przerwy, docierając do Koszęcina (jadąc przez Świerklaniec). Tam robię krótką przerwę, jak dotąd wiatr przeszkadzał jedynie przez ostatnie 10 km - na dodatek wiał z lewej strony. Teraz miałem przed sobą walkę z wiatrem wiejącym z przodu. Za miejsce postoju wybrałem oczywiście Kompleks Pałacowo - Parkowy, gdzie siedzibę ma Zespół Pieśni i Tańca "Śląsk". Na dziedzińcu założyciel zespołu Stanisław Hadyna zamyślony zerka na pałac.



Niestety mimo niewątpliwego uroku tego miejsca, panował tutaj głównie wiatr i powiewające liście.



Posilony pysznymi orzechowo-czekoladowymi owsianymi ciasteczkami żony oraz bananem postanawiam rozpocząć podróż powrotną i walkę  żywiołem.

Początek był niemiłosiernie ciężki. Droga, wokół las i wiatr, który znalazł sobie tunel w postaci tej przecinki. Na liczniku 22 km/h, na pulsometrze 165. Mięśnie na tym etapie sezonu są jak wata... Po 12 km kolejny postój, nieco krótszy. Wcinam kolejnego banana.. 

Zdaje się, że "węgiel" ukryty w ciasteczkach zaczyna spełniać swoją rolę. Czuję, że nogi zaczynają pracować i mimo wiatru prędkości są już wyższe. Jednak do domu wracam mocno zmęczony dzisiejszą trasą, a pewnie wczorajsza też zrobiła swoje.
Profil może nie jest za ostry, jednak ponad 250 m przewyższeń zaliczyłem.

Jest dobrze, nadszedł kolejny weekend i można pokręcić. Chociaż jeszcze w piątek rano pogoda nie wskazywała na to, aby możliwe było wyciągnięcie szosy.


Rowerowych akcentów było dzisiaj jednak więcej. Kolega Maciek zaprosił mnie na wycieczkę, aby wspólnie ocenić potencjalny nabytek - rower Kellys. O 7:15 ruszamy do Bielska, gdzie mamy przyjrzeć się używanemu "góralowi". Jak się okazuje wymianie podlega łańcuch, płyn w hamulcowy oraz serwis amortyzatora. Mimo wszystko oferta jest ciekawa, wysoka klasa osprzętu na całkiem fajnej ramie.. Po krótkich negocjacjach finalizujemy transakcję i wracamy z rowerem w bagażniku :)


Po obiedzie wskakuję na szosę i postanawiam wykręcić kółeczko po trasie treningowej. Założenia na dzisiaj to tętno 140-150, którego oczywiście nie dotrzymałem. Każdy podjazd na stójce, co od razu zwiększa tętno do 160. Wiatr może nieco przeszkadzał, jednak nie było źle.

W końcu trzeba go rozpocząć. Planowałem o wiele wcześniej, jednak tak to już jest z tym planowaniem.. Dlatego póki co nie wyznaczyłem ani jednego celu na ten rok. Po prostu chcę się cieszyć z jazdy :) i tyle.

To już 34 dni od ostatniego kręcenia.. :( Ostatnio taka długa przerwa trafiła mi się zimą 2013 roku, kiedy to w ogóle nie kręciłem w okresie zimowym! Owszem dużo w tym winy niesprzyjającej aury. Było jednak w tym czasie jedno "okienko",  była możliwość pokręcenia, niestety odezwały się słabości organizmu i nie miałem możliwości skorzystania z niego. Żona jednak nie traciła wiary we mnie - oto co spotkałem pewnego dnia wracając po pracy.



Zmotywowany, wygłodniały od tygodnia śledziłem prognozę pogody, która na sobotę zapowiadała się całkiem znośnie pod względem temperatury, braku opadów, zachmurzenia. Bylo jednak małe "ale" - oczywiście wiatr. Wiało jak chol..a. Ale w tym okresie nie wybrzydzamy i jedna z kategorii może nie spełniać warunków. Przygotowania przypominały te sprzed trasy ponad 200 kilometrowej ;)

Węgiel musi być!

Umawiam się z Pawłem, który zaproponował Księżą Górę, ja dodałem do tego kółeczko wokół lotniska. Całkiem ambitnie po takiej przerwie.

Niewiarygodne, ale pierwsze 5 km to ... zapoznanie się z rowerem. Kolejne kilometry to już czysta przyjemność z jazdy. Poniekąd dlatego, że jeszcze nie mieliśmy okazji zmagać się z wiatrem, który jak dotąd nie przeszkadzał, a wręcz czasami pomagał.

Pierwszy cel zaliczony.

Widok na Radzionków z Księżej Góry

Nie był może zbyt trudny (40 m przewyższenia) , ale zawsze :).

Następnie pokręciliśmy w stronę lotniska, po drodze spotykając kolarza z Będzina, z którym zamieniliśmy kilka zdań następnie pomagając sobie jazdą gęsiego (tzn. ja się nie wybijałem - nie czułem się na siłach do zmiany :/)

Powrót z pętli wokół lotniska to była makabra. Przez większość czasu walka z wiatrem. Mimo jazdy gęsiego często prędkość oscylowała 18-20 km/h.

Jednak udało się. Pierwszy wypad w tym roku zaliczony :) W sumie nie taki łatwy: niemal 69 km i 367 m przewyższeń.

Kolejny dzień całkiem niezłych warunków, biorąc pod uwagę porę roku. Od rana kręci jednak coś w nosie. Cały czas waham się, czy wyjść podeptać. Wracając jednak z "poświątecznych zakupów" mijam djk71, który na stójce kręci swoją przełajówką. Skutecznie motywuje mnie do pedałowania. Po obiedzie wsiadam zatem na szosę, by przejechać "treningową". Wiatr zdecydowanie mniej dokucza, jest za to chłodniej.
Postanawiam zaatakować segment Księży Las - Jasiona, udaję się wykręcić PR - 5,26, przy średniej 34,2 km/h, co daje mi aktualnie 25 miejsce na 109 bikerów :). Poprawiłem się o całe 4 sek.

Do domu wracam przy zachodzie słońca.

Koniec grudnia, korzystamy zatem z każdego dnia i dobrej pogody. To nic, że mocno wieje z południa. Dzięki temu termometr na liczniku wskazywał miejscami 12 st. Postanawiam udać się wpierw na południe, walcząc z wiatrem. Kieruję się w stronę Gliwic. Po ok 45 min wjeżdżając na wiadukt ukazuje mi się panorama... nie, nie Paryża, to drewniana wieża nadawcza w Gliwicach.



Uwierzcie, była widoczna jak na dłoni..;p

Dalej robię krótką rundę po Gliwicach, nie wjeżdżając do centrum, następnie kieruję się na północ. Wiatr pomaga, prędkości znacznie większe (przez całą trasę staram się utrzymywać tętno na poziomie 145-155).