Warunki atmosferyczne takie sobie. Kojarzę, że w zeszłym roku były znacznie lepsze o tej porze roku. Jednak nie narzekamy, da się jechać.

Sama podróż strasznie nostalgiczna - bezsilność, beznadziejność, bezwład, zrospaczenie, po prostu smutek. Niestety przychodzą takie dni, kiedy chce się kręcić jak najdalej od cywilizacji, nie ze względu na krajobraz, ale żeby przypadkiem kogoś nie spotkać. Jak tylko mam okazję uciekam w las, gdzie było w miarę wilgotno - czytaj -> mała szansa na spotkanie kogokolwiek.


Błotniki (koszt chyba 25 zł) okazują się najlepszą inwestycją tego roku.

Do Babci dojeżdżam po ok 1h 20 min. Rozmawiamy przez jakiś czas pijąc kawę...

Dni są krótkie, więc czas się zbierać do drogi powrotnej. Powrót głównie pod wiatr, kolejny powód do kolekcji, aby "schować się" w lesie.






Krótka przerwa w Mikołesce przy miejscowym sklepiku. Dowiaduję się, że dzisiaj przede mną było tutaj jedynie dwóch bikerów.

Pozostaje powrót do domu...

W ostatnich dniach pogoda nie rozpieszczała, dlatego dzień bez opadów i z przejaśnieniami przyjmuję w ciemno. Tak też było dzisiaj. Wychodzę zatem na krótką trasę aby pokręcić trochę po lesie i przetestować wymienioną już jakiś czas temu obręcz przedniego koła w MTB. Do wymiany tylnej zostałem zmuszony. Po kilku tygodniach od jej wymiany zauważyłem w przedniej obręczy jakby pęknięcie. Pewny nie byłem, jednak mając na uwadze przyszłoroczną wyprawę (o niej pewnie wspomnę niedługo w planach na 2017 r.), postanowiłem przezornie wymienić.
Wrażenia bardzo pozytywne. Podobnie jak w przypadku tylnej, od razu widzę różnice w sztywności koła. No i nowa obręcz jest o całe.. 20 g lżejsza ;).

Wracając do dnia dzisiejszego. Jest ok. 0 st. C, praktycznie bezwietrznie. Jadę leśnymi duktami.



Po drodze do Mikołeski spotykam jednego biegacza. Ani jednego bikera. W lesie miejscami było ślisko. Początkowo jadę zachowawczo - dawno nie maiłem okazji jazdy w takich warunkach. Jednak po kilku kilometrach czuję się jak ryba w wodzie. Wiem na co mogę sobie pozwolić.

Z Mikołeski wracam drogą niby asfaltową. Jest ona w tragicznym stanie - większość odcinka pokonuję poboczem..
Następnie od Boruszowic kolejny odcinek przez last, dalej asfaltem do domu.

Super wycieczka, warunki idealne, biorąc pod uwagę ostatnie dni.

Miałem ambitne plany na dzisiejsze popołudnie. W tygodniu wyznaczyłem trasę na ok. 100 km.

Po śniadaniu i kawie wskakuję na szosę. Jest zimno i szybko orientuję się, że źle się ubrałem. Jest mi zimno w nogi, co skutkuje tym, że po prawie 10 km postanawiam zmodyfikować plany i w Kamieńcu skręcam w stronę Księżego Lasu. Przy okazji atakuję segment Hopka w Kamieńcu. Udaje się ustanowić PR.

Dalej jadę przez Księży Las i Połomię do domu.

Podczas ostatniej wycieczki po Garcie Tarnogórskim, Paweł wspominał o wyprawie do Ogrodzieńca. Ustaliliśmy, że postanowimy zaatakować, jak tylko będą sprzyjające warunki pogodowe.Takie też dzisiaj były. Jesteśmy umówieni o 8:00, ja przyjeżdżam z drobnym poślizgiem. Od razu ruszamy.

Początkowo korzystamy z krajowej 78 - w niedzielny poranek ruch jest znikomy. W NIezdarze zjeżdżamy z głównej drogi i ponownie, jak ostatnim razem kręcimy po lokalnych dróżkach. Szybko jednak żałuję, że nie przekonałem Pawła do dalszej jazdy 78. Jest mokro po wczorajszych opadach i tym samym bardzo ślisko. Każdy zjazd to zaciśnięte szczęki przedniego i tylnego hamulca.



Do tego nawierzchnia pozostawała wiele do życzenia. Efekt - średnia od razu spada z wcześniejszych 27 km/h do .... 21 km/h!

Od Przeczyc niby trochę równiej, zarówno w kontekście pagórków, jak i asfaltu. Jednak nie na długo ;). PO chwili pojawiają się kolejne wzniesienia. Za Chruszczobrodem, przed Łazami Paweł odpuszcza. Musi być w domu o 13-tej. Zostało mi 15 km, postanawiam atakować obrany cel.  W nawigacji ponownie pomaga aplikacja View Ranger. Mijam Łazy, od Rokitna Szlacheckiego droga cały czas wznosi się do góry. Czasami jest to 1%, ale nie odpuszcza ani na moment. Końcówka przed samym zamkiem jest bardziej wymagająca.

W końcu docieram na miejsce. Przewyższeń mam w tym momencie 610 metrów - muszę wracać inną trasą.




Zajadam się ciepłym oscypkiem z żurawiną. 



Czas na powrót.

Z Ogrodzieńca wyjeżdżam w tempie peletonu. W samych Łazach już na pierwszym skrzyżowaniu popełniam błąd. Słońce świeci, więc nie będzie problemów z nawigacją - po prostu kieruję się w kierunku zachodnim. Jadę bączną drogą  przez Wiesiółkę. Wracam na znany odcinek, jednak w Chruszczobrodzie kolejny błąd i dorzucam kilka km. Mijam Gierkówkę, następnie kieruję się w stronę Mierzęcić. Odpuszczam wzniesienia i postanawiam przejechać wzdłuż lotniska.

Pod koniec coraz bardziej czuję zmęczenie, jednak nie odpuszczam. Podjazd w Świerklańcu od ronda to już jest masakra, chcę już być w domu.

Na szczęście w jednym kawałku o 14:55 melduję się w domu :).

Fajny wypad, fajne nowo poznane tereny. Szkoda, że druga część, a w zasadzie większość solo oraz że nie pękł 1 km w pionie.

Dzisiaj warunki mniej sprzyjające. W zasadzie są najbardziej wymagające od lata. Ale cóż, taki mamy klimat - nie zmienimy tego. Trzeba się przystosować i odpowiednio ubrać.
No właśnie. Zawsze jesienią mam z tym problem - jak mam się ubrać? Po kilku wypadach mam to już ogarnięte, jednak jak pierwszy raz od kilku miesięcy mam wyjść pokręcić w temperaturze ok. 0 st. C, to nie mam pojęcia, co na siebie włożyć. Termometr w domu wskazuje -3 st. C. Ubieram jeszcze cieplejszą kurtkę.. Po kilkuset metrach okazuje się, że przesadziłem. Jest mi ciepło. Jadąc na umówione miejsce spotkania bardziej skupiam się na tym, żeby się nie przegrzać, niż na przyjemności z jazdy. Wybierając jednak nieco wolniejsze tempo wszystko jest w porządku.

Spotykamy się z Wojtkiem, uścisk ręki i ruszamy. Zaskakuje nas zamarzające Chechło.



Przez Żyglin kierujemy się na w stronę Kalet. Za Hutą Cynku, obserwujemy nową kopalnię piasku. W oddali widać posadzone rośliny, krzewy. Zdaje się, że robotnicy długo tu już nie zabawią.

Z Kalet jedziemy przez Mikołeskę do domu. W Mikołesce krótki odpoczynek i pyszna herbatka :)

Mimo niezbyt dobrych warunków pogodowych, postanawiamy z Wojtkiem w tym uroczystym dniu pokręcić na rowerach. W ostatnich dniach kupiłem i zamontowałem błotniki do MTB i coś czuję, że dzisiaj są idealne warunki do testów nowego nabytku.
Do błotników przekonywałem się jakieś... kilkadziesiąt miesięcy. Tak, myślałem już o nich dawno. W końcu stwierdziłem, że ważniejszy jest suchy zadek.

Jestem z Wojtkiem umówiony przed 9 na dworu w Tarnowskich Górach, skąd mamy jechać pociągiem do Lublińca. Przypomnę, do odwołania rowery kursują za darmo :)

Wyjechałem z domu nieco wcześniej, mam więc komfort czasowy i pstrykam foty na nadal opustoszałym rynku.

Zgodnie z planem wysiadamy na dworcu w Lublińcu, skąd czym prędzej ewakuujemy się z asfaltowych dróg. Szybko okazuje się, że zakupione budżetowe błotniki sprawują się wyśmienicie! Jestem mokry i brudny jedynie po kolana :)



To pierwsza rajza w takich warunkach w tej części sezonu. Temperatura wynosi 2-3 st. C - odczuwalna jest chyba niższa.
Jedziemy przez Żędowice, skąd kierujemy się do Krupskiego Młyna. Następnie skręcamy z głównej drogi (dzisiaj unikamy asfaltu) i jedziemy przez Stary Ziętek do Potępy.





Następnie do Celiny -  trzeba posilić się przed dalszą drogą. 

Po krótkim odpoczynku ruszamy w stronę domu.

Wyjeżdżamy z Pawłem na Garb Tarnogórski. Trasę tym razem planuje Paweł i jest kierownikiem tej wycieczki.

Ruszamy przez miasto, by następnie skierować się w stronę Świerklańca. Ruch na tym odcinku jest niewielki. Od Świerklańca musimy niestety skorzystać z ok. 3 km odcinka trasy krajowej 78. Paweł wychodzi na prowadzenie i odcinek pokonujemy ze średnią prędkością ponad 35 km/h. Skręcamy w Ossach, odtąd korzystamy już tylko z mało uczęszczanych przez samochody dróg.

Jak obiecał, są wzniesienia. Pierwsze nieopodal Myszkowic.


Korzystam oczywiście z najlżejszego przełożenia, ale i ono wymaga wjazdu "stójką". Za to widok niesamowity - szkoda, że nie trafiliśmy na lepszą pogodę.


Momentalnie jesteśmy na dole. Jedziemy w kierunku Siewierza, krótki postój przy sklepie - jemy. Trasa biegnie przez teren pagórkowaty, w zasadzie większość czasu pokonujemy mniejsze, większe podjazdy. W Przeczycach mały odcinek po równym, za to pod wiatr :).

Trasa jest wymagająca, po chwili ponownie podjazd pod Goląsze Górną


Znowu ponad 10% nachylenia i ponownie foto:


Zaliczamy również krótką wizytę w Górze Siewierskiej, trochę przez pomyłkę. Postanawiamy trzymać się planu, wracamy na trasę.
W Sączowie odbijamy z głównej drogi na ostatni już podjazd dzisiejszego dnia, najmniej wymagający (ok 8%), jednak mamy już prawie 500 m przewyższeń w nogach. Wydaje się, jakby miał z 10%.. Wysiłek rekompensuje nam widok na Zbiornik Kozłowa Góra.



Teraz pozostaje już dojazd do domu. Jedziemy już raczej spokojnie 25-30 km/h.

Profil 3D całej trasy:

Rajza była planowana od połowy tygodnia. Jednak w piątek natknąłem się na informację, że lotnisko w Pyrzowicach ponownie odwiedzi jeden z największych samolotów świata Antonov An-124 Rusłan.

Przylot planowany jest na 9:00, na pasie startowym 27. Trzeba zatem dojechać do bardziej odległego odcinka lotniska. Na dodatek jak to bywa w przypadku lotów czarterowych, godzina może ulec zmianie. Pamiętam, że ostatnim razem przyleciał ok 40 min przed czasem. Trzeba zatem wyjechać nieco wcześniej. Wiedziałem, że warunki pogodowe będą wymagające.

Wyjeżdżam o 7:10. Widoki jesieni rekompensują  wczesną godzinę oraz niską temperaturę (5-6 st. C).


Spotykam się o umówionej godzinie z Wojtkiem i Waldemarem, u którego mam okazję zobaczyć w akcji sakwy, na które ostrzę sobie zęby.

Swobodnie kręcimy w stronę platformy spoterskiej u progu pasa 27. .Po kilkunastu minutach obserwujemy lądowanie:







Pięknie się prezentował zarówno w locie, jak i na płycie lotniska.





Następnie kierujemy się na leśne dukty, uciekając od wiatru. Tutaj żegnamy się z Waldemarem, który musi wcześniej wrócić. Dzisiaj wiatr jest bardzo dokuczliwy. Wjeżdżamy do lasu, kierując się w stronę Brudzic. Tam udajemy się do lokalnego zajazdu, gdzie z przyjemnością konsumujemy gorący rosół.

Posiłek wskrzesza nasze organizmy, jesteśmy gotowi do dalszej jazdy. Kierujemy się w stronę Pyrzowic - inną już drogą, jednak nadal głównie lasem. Tam drzewa ochraniają nas przed zimnym wiatrem.


Chcemy zobaczyć odlot Antonova, który planowany jest na godz. 13-tą. Na lotnisko przybywamy przed czasem. Odpoczywamy, rozmawiamy o planach rowerowych na kolejny rok. Nagle zauważamy, że większość ludzi będących na platformie spoterskiej uciekła do samochodów i rozjechała się w różne strony. Nawet stąd (przeciwległy kraniec lotniska) widzimy wyraźnie, że Antek ma nadal otwarty dziób, nawet my zdajemy sobie sprawę, że jego zamknięcie jest nieco bardziej skomplikowane, od zatrzaśnięcia klapy bagażnika w samochodzie. Sprawdzamy w Internecie - odlot przesunięto na 15-tą.

Szybki uciekamy stąd, kierując się do karczmy przy pobliskiej stacji benzynowej. Rosół :). Ponownie odzyskujemy wiarę w siebie. Wracamy na stanowiska. W międzyczasie przyjeżdża jeszcze Lucyna z Mikim. Po kilku chwilach widzimy wznoszące się ponad 300 ton nad naszymi głowami.



Powrót do domu pod wiatr, jednak wizja ogrzania się motywuje mnie do ciągłego kręcenia korbą.

Jutro planowany jest nieco dłuższy wypad, zatem dzisiaj szybkie kilometry leśnymi duktami. A okazja do tego była, gdyż wpierw pojechałem do Roweroteki, w celu konsultacji montażu bagażnika i sakw do mojego roweru. Następnie kieruję się w stronę Mikołeski.
Schowanie się w lesie było jedyną opcją dzisiaj - wiało. Wśród drzew jechało się zacnie:

Miałem okazję do przejazdu treningowego w środku tygodnia i skorzystałem. Jednodniowy urlop, do tego do południa mogę pozwolić sobie na kręcenie.

Wychodzę na szosę, kierunek Toszek, Wielowieś i powrót do domu. O dziwo, nie wieje! Jest to zdaje się pierwsza moja przejażdżka w te okolice, kiedy wiatr nie przeszkadza w jeździe. Do tego temperatura jest odpowiednia - 9 st. C, ruch niewielki.