To już trzeci start TdP w Tarnowskich Górach, drugi z moim udziałem :). 



Ponownie udaję się na prezentację zespołów, podpisanie listy startowej. Każdemu zawodnikowi można się przyjrzeć z bliska, nawet poprosić o wspólne zdjęcie.



Chwilę po tym udaję się na trasę.



Chwilę po ostrym starcie stało się coś, co zapisze się w trwałe w historii miasta oraz samego wyścigu. W wyniku pomyłki marshalla kolarze nie pojechali na ok. 33 km pętlę wokół Tarnowskich Gór. Tym samym trochę narobiło się ambarasu. W katowicach podobno szybko montowano barierki, zatrzymywano ruch samochodowy. Nasze miasto... musiało szybciej pożegnać się z kolarzami, a co niektórzy czekający na wspomnianej pętli, w ogóle się ich nie doczekali :(.

Po przejeździe kolarzy udaję się jeszcze na krótką przejażdżkę szosą.

Dzisiejszy plan to wyjazd rodzinny do Kalet, gdzie planujemy obiad. po drodze, na miejscu i oczywiście wracając, mamy w planach sam ubaw.
Początek do łatwych nie należy, na niedługim odcinku naszej trasy robotnicy wysypali podłoże pod leśną autobanę - jeszcze chwila i będzie się tędy płynnie jechać, na razie najlepiej przeprowadzić rowery.






Oczywiście jak tylko jest okazja, Miki samodzielnie pokonuje kolejne kilometry leśnych tras.



W Kaletach obiad, po którym planowaliśmy zajechać na plac zabaw - niestety rozpętała się burza.



Którą przeczekaliśmy pod daszkiem.



Pozostał powrót nieco zmoczoną trasą.

W ostatnim czasie dużo ćwiczyliśmy z Mikim samodzielną jazdę na dwóch kółkach i z racji tego, że postępy były znaczne, postanowiliśmy dzisiejszy wyjazd wykorzystać do tego, aby Miki po raz pierwszy jechał z nami w pełni samodzielnie. Bardzo mu się to spodobało. Tak, że za pierwszym razem od razu przejechał odcinek 12 km. Oczywiście z przerwami, jednak nie chciał wracać na hol :). Także dużą część trasy do Babci pokonał samodzielnie.



W drodze powrotnej nadal chciał jechać sam, jednak zmęczenie robiło swoje - doszło nawet do małej wywrotki, kiedy podjechał mi pod koło. Mała wywrotka skończyła się co prawda większym potłuczeniem mojego kolana - ważne, że Miki wyszedł bez szwanku :).



Zatem debiut rajzowania za MIkim - rodzice dumni :).

Dzień 1 6.07.2018

Start zaplanowano na godz. 8:00 - oczywiście dla tych wszystkich, którzy zjawią się na nim o czasie. Dla spóźnialskich odpowiednio później, będą mogli wystartować o dowolnej godzinie ;). Szybkie śniadanko oraz pobranie zestawów śniadaniowych (bułki i banany), ostatnie sprawdzenie sprzętu, pompowanie tubeless'ów oraz dokumentacja startu.



Start zaplanowano nieco poniżej schroniska, żebyśmy się nie pozabijali na stromym, szutrowym zjeździe. 1200 km przed nami, ale wiadomo adrenalina skacze i każdy na tych pierwszych metrach chce być pierwszy. Początek trasy to zjazd drogą asfaltową do Wisły, z jednym podjazdem, na którym peleton powinien się rozciągnąć.. Na starcie meldujemy się kilkanaście minut przed 8:00, jest więc trochę czasu na pogawędki z innymi uczestnikami.





Tymczasem Marcin wprowadza jeszcze drobne poprawki w mocowaniu bagażnika, zauważamy pewien słaby punkt, postanawia jednak przejechać dzisiejszy etap bez większych zmian.




Po okrzyku z ok. 200 gardeł "Wisła 1200" nastąpił start.

Zjeżdżamy z Baraniej Góry, stawka się rozciąga. Pierwszy podjazd mniej więcej w połowie całego zjazdu ze schroniska dzieli stawkę. W tym momencie słaby punkt mocowania bagażnika u Marcina daje o sobie znać. Krzysztof pojechał dalej, ja zatrzymuję się. Okazuje się, że pomagam jedynie mentalnie, gdyż Marcin daje radę sam usunąć problem. Po chwili ponownie jedziemy w trójkę.


Pierwszych 50 km to sielankowa jazda w większych grupach. Od początku nie forsujemy tempa, oszczędzamy siły.



Po 50-tym kilometrze wjeżdżamy na wał Zbiornika Goczałkowickiego. No i można powiedzieć, że od tego momentu zaczyna się faktyczny maraton, albo inaczej - ostry start.

W takim terenie jedziemy z prędkością oscylującą w okół kilkunastu km/h. Szybciej i tak się nie da. Nadal nie wiemy jeszcze czego spodziewać się dalej.


Wyścig jest w początkowej fazie więc jedziemy w większych grupkach, które przerzedzają się w miarę upływu kilometrów.



Po ok 100 km pierwsza awaria. W moim rowerze pęka mocowanie bagażnika. 



Na szczęście awarię szybko usuwamy - po prostu wywalam odłamaną część, regulując wysokość bagażnika. Po 5 min można jechać dalej. Jest to bagażnik, który przejechał ze mną zeszłoroczną wyprawę. W zasadzie po tej modyfikacji wydaje się stabilniejszy ;).

Końcem dnia niebo zasłaniają ciężkie, burzowe chmury. Przed burzą nie udaje się uciec, postanawiamy przeczekać przynajmniej okres wyładowań. Schronienie znajdujemy w pobliskiej żwirowni - tak schodzi nam ok 1,5h. Przy tej okazji posilamy się i ... obserwujemy wyprzedzających nas zawodników.



Później kręcimy  jeszcze do prawie 20-tej i w niewielkiej miejscowości nieopodal Skawiny znajdujemy niedrogi nocleg.

Leżąc w łóżkach, przeglądając aktualne pozycje (można prześledzić historię na http://event.trackcourse.com/view/wisla-1200-2018) jednogłośnie stwierdzamy, że organizator szykuje już dla naszej trójki specjalne wyróżnienie -> zapowiedziane były Złote Kalesony - a dla nas Złote Poduchy..

Pokaż trasę GPS

Dzień 2 7.07.2018

Wczoraj leżąc w łóżkach obserwowaliśmy wciąż jadących uczestników maratonu, Złote Poduchy gwarantowane :).

Sklep (do którego mieliśmy rzut beretem - prowadziła go właścicielka pensjonatu) był otwarty od 7:00, więc poczekaliśmy na świeże pieczywko. A co tam, inni walczą o czas, my mamy złote poduchy i chrupiące bułeczki ;). Zapinamy sakwy i o 7:32 ruszamy na trasę.

Chwilę po starcie dołącza do nas Rafał, który miał nocleg nieopodal. Początek nie należał do najłatwiejszych - typowy single track tuż przy rzece.



Jedziemy spokojnym tempem, odczuwam oczywiście zmęczenie po  wczorajszym dniu (organizm nie jest w stanie w 12 godzin zregenerować się w pełni po niemal 170 km pokonanych rowerem - w tym kilkudziesięciu w terenie). Nadal tempo jest raczej spacerowe, nastawione na przejazd trasy w limicie.





Chwilę później dołącza do nas Bartek, który będzie współtworzył nasz zespół niemal do mety.



Po chwili odłącza się od grupy Rafał, zdaje się tempo nie spasowało.
Jedziemy dalej już w czwórkę, razem z Bartkiem. Trasa biegnie po wyasfaltowanych wałach. tworzymy pociąg, który w większości prowadzi Krzysztof. Nam pozostaje jedynie co chwilę wydawać okrzyki - wolniej, Krzysztof zwolnij, ... :)


Chwilę później dołącza do nas Mariusz, którego współtowarzysz poprzedniego dnia nabawił się kontuzji i musiał zrezygnować z dalszej rywalizacji. Rozmowa klei się od początku.. już do samego końca ;). Dajesz z nami, w grupie siła! - stwierdzamy. Jest nas pięcioro.


W takim składzie pokonujemy trasę dzisiejszego dnia. W trakcie mała niespodzianka, po zdjęciu kasków i okularów okazuje się, że z Bartkiem poznaliśmy się już kilka lat wcześniej - mieliśmy okazję pracować przez pewien czas w jednej firmie :).



Dzisiaj mamy wiele dłuższych, asfaltowych przejazdów, zdarzają się jednak trudniejsze odcinki.

Do przedmieść Sandomierza docieramy o 20:30. Czas jazdy netto to ponad 10 godzin, dokładnie 10:00:30 - mój rekord.

Lądujemy w zajeździe tuż przy stacji benzynowej, gdzie spotykamy kilku innych uczestników maratonu. Kolejni dojeżdżają tuż po nas. :)
Szybko doświadczamy prohibicji w Sandomierzu i niestety najlepszego izotonika na stacji po 22 nie kupimy :(. Chwilę przesiadujemy na tarasie zajazdu. Szybko uciekamy się do pokoi - konieczna regeneracja.

Pokaż trasę GPS

Dzień 3 8.07.2018

Po wczorajszych 230 km i 7 godzinach snu (optymistycznie), na rowerach siedzieliśmy już przed 7:00. Co prawda schodząc po rowery poruszamy się po stopniach, jak to określił Marcin: jak rezydenci domu starców, brakuje nam tylko balkoników..
Każdy odczuwa trudy maratonu. Nie mam tu na myśli zmęczenia, bo to jest oczywiste, ale mniejsze/większe stany zapalne, jakie pojawiają się przy takim wysiłku. Ja zaczynam odczuwać ścięgno Achillesa w lewej nodze, Marcin prawe kolano.. Można tak wymieniać. Jednak dopóki organizm (a w zasadzie głowa) pozwala, walczymy.

Wiemy co nas czeka - Góry Pieprzowe. Wspominał o nich Leszek Pachulski jeszcze w schronisku. Z zajazdu kierujemy się do najbliższej stacji benzynowej - ruszamy przed śniadaniem, a kanapki i kawa wykonują dobrą robotę. Spotykamy tam kilku uczestników maratonu.

Po kilku kilometrach zaczyna się podejście - dokładnie, nie jest to podjazd, tylko podejście z rowerami. Miejscami jest tak stromo, że na czas przekładania nogi muszę zaciskać obydwa hamulce w rowerze żeby nie stoczył się (pewnie razem ze mną) na Kolegów.



Po kilkunastu minutach zmagań z grawitacją, meldujemy się na szczycie. No i fota naszego teamu :)



Następnie mamy dużo odcinków asfaltowych. Nie oznacza to łatwego i szybkiego przejazdu. Nawierzchnia sprzyja, jest jednak trochę wzniesień. Większe podjazdy postanawiam pokonywać drepcząc z rowerem, żeby nie nadwyrężać mięśni i kolan, ale przede wszystkim Achillesa.
Na równych odcinkach jedziemy "gęsiego".


Trasa nie jest łatwa - dystans, temperatura oraz teren dają się we znaki. Poniżej zdjęcie Barbrary z ekipy Natan Team. Przez nas mianowanych ekipą Giant'a - wszyscy jechali na charakterystycznych Giant Anyroad Advanced 1 2018 - przyp. ja na Giant Anyroad 1 GE 2018. Gdy spotykaliśmy się na trasie proponowałem podmiankę ;).


My nadal podążamy naszą zwartką "piątką". Czasami trasa prowadzi przez środek pola. Zasady są jednak ściśle określone - trzymamy się śladu.



Siły dodaje rewelacyjna suszona wołowinka (zapewniona przez organizatora). Jest to fajne rozwiązanie przy pokonywaniu dłuższych dystansów - dostarcza dużo kalorii, przy czym należy pamiętać o płynach.


Tak, czy owak należy zjeść dobry posiłek, dostarczyć organizmowi potrzebnych kalorii, składników. Fajną restaurację łapiemy w Puławach - co prawda jest trochę oddalona od trasy maratonu (przypomnę, że po zjeździe z trasy należy wrócić do tego samego punktu, w którym się ją opuściło), jednak dobre jedzenie to podstawa - w końcu to nasze paliwo.




W trakcie posiłku dyskutujemy na temat miejsca naszego noclegu. Nie jest to łatwe, gdyż za nieco ponad 20 km mamy Dęblin, tam nocleg znajdziemy bez problemu. Natomiast jeżeli chcielibyśmy jechać dalej, to mamy ok 40 km odcinek do kolejnych miejsc noclegowych, jakie wskazuje nam dosyć popularna wyszukiwarka. Pomiędzy tymi miejscami na odcinku 40 km może być problem - w skrócie nie ma tam nic oprócz Wisły, łąk, pól i lasów. Ostatecznie odsuwamy decyzję, zobaczymy jak będzie dalej.








W Dęblinie Bartek decyduje się zostać na nocleg - w trakcie kilkudniowego ultramaratonu wizja kolejnych 40 km do noclegu, w warunkach nie do końca wiadomo jakich - na podstawie w/w wyszukiwarki wiedzieliśmy na pewno, że nie będzie to asfalt - i to w momencie najmniejszego kryzysu, zwątpienia - jest decydujące. W ogóle w trakcie kilkudniowej jazdy, kiedy codziennie pokonujemy długie dystanse, organizm regeneruje się w niewielkim stopniu. Cały czas nasuwają się myśli: no cholerę to wszystko, a może po prostu usiąść i odpocząć, itp. najważniejsza jest wewnętrzna oraz zewnętrzna motywacja. Jak to Stanisław ujął w bodajże 5-tym dniu: " tutaj słabych zarówno w kontekście fizycznym, jak i psychicznym już nie ma".


Wszyscy mamy nietęgie miny, chodzi nam o zespół, nie przyjechaliśmy tutaj aby wygrać tą imprezę. Z resztą chyba nikt z nas nie byłby w stanie - w tym czasie, na takim poziomie wytrenowania. My decydujemy się atakować i walczyć dalej. Wymieniamy się z Bartkiem numerami telefonów, zakładamy dalszą współpracę (informacje o trasie itp.).

Kolejne kilometry faktycznie nie należały do łatwych - był piach oraz kilkadziesiąt kilometrów betonowych płyt. Wytrzęsło nas okropnie. Dziwię się, że nasze kręgosłupy oraz ramy rowerów to wytrzymały.



Koniec dnia, my ciągle mamy ok 20 km do noclegu.



W miejscu noclegu meldujemy się po 10-tej w nocy... gości nas miejscowy leśniczy z żoną, robią sobie z nami zdjęcia. Bardzo przyjemnie nastawieni ludzie.

Trasa nie była łatwa, do tego nadrobiliśmy nieco kilometrów (obiad i nocleg). Siedząc na balkonie, wpatrując się w ciemny las jednogłośnie podejmujemy decyzję o nieco późniejszym starcie w dniu jutrzejszym o godz. 8:00.



Pokaż trasę GPS

Musze się pochwalić, że w porównaniu do zeszłorocznej wyprawy, moja organizacja jest zdecydowanie lepsza. Zdarza się nawet, że jestem "wyrychtowany" przed Krzysztofem. Moje morale wystrzeliwują do góry, gdy słyszę od niego pochwałę w tym względzie. Oprócz bagażu doświadczenia ważna jest nawet w tym względzie forma fizyczna i tym samym koncentracja. Pamiętam doskonale, jak w zeszłym roku szukałem przez 10 min po całym pokoju buffa, który schował się pod kaskiem.

Początek dzisiejszej trasy jest bardzo malowniczy, teren niezbyt trudny. Jadąc zastanawiamy się gdzie robimy przerwę na obiadokolację. Mimo nieco późniejszej godziny wyjazdu celujemy w Nowy Dwór Mazowiecki, może nieco bliżej, chociaż może być ciężko z punktami gastronomicznymi.



Mniej więcej 30 km przed Warszawą zaczynają się single tracki. Warunki wymuszają częste przeprowadzanie roweru.

Nawet jeżeli odcinkami można było jechać, to prędkości rzadko przekraczały 20 km./h.



Jest jednak bardzo malowniczo, cały czas trasa biegnie tuż przy Wiśle.




I tak jedziemy sobie w czwórkę, niezbytnio się spiesząc. Znajomi informują nas o pytonie krążącym w okolicy - obyśmy się nie natknęli :).



To jaki trudny był ten odcinek przed Warszawą pokazują dwie awarie w rowerze Marcina. Skończona liczba trytytek jest w stanie zastąpić każdą śrubę, czy zerwane mocowanie.



Na tym 30 km odcinku mija nas kilku innych uczestników, pozdrawiamy się. Nagle z krzaków wyłania się... Bartek! No to teraz się będzie działo. Pełni pozytywnej energii atakujemy dalej.

Po single tracku jeszcze przed wjazdem do centrum W-wy mała niespodzianka.



W Warszawie meldujemy się o 16-tej - czas na posiłek. To jedna z wielu sytuacji na tym maratonie, kiedy trasa weryfikuje nasze plany. Wstępnie planowaliśmy posiłek kilkadziesiąt km dalej. Jest upalnie, szukamy jakiegoś dogodnego miejsca. Łapiemy przydrożny bar, w którym są całkiem przyjemne zapachy. Decydujemy się na posiłek.
W trakcie posiłku Marcin wspomina, że chciałby spróbować zmieścić się w 6 dniach. Patrząc na ostatnie kilometry jestem sceptyczny. Wiemy też, że czekają nas jeszcze trudne odcinki.



Tuż po wyjeździe ze stolicy cywilizacja się kończy. Ponownie podróżujemy w zaciszu lasów i łąk.



Posiłek i krótka regeneracja pozytywnie wpłynęły na naszą formę i morale.



Widoki są piękne..



a teren bywa różny..




Pod koniec dzisiejszego dnia spotykamy bardzo miłych Państwo, którzy oferują lemoniadę oraz szybki warsztat wszyskim uczestnikom maratonu. Obserwują na bieżąco pozycje zawodników i jak tylko jakaś grupka, czy jadący(a) solo się zbliża od razu wychodzą ze świeżą lemoniadą. Spędzamy chwilę z tymi przemiłymi ludźmi i tak dojeżdża do nas ekipa Giant'ów (Natan Team) - razem udajemy się do tego samego hostelu na nocleg. Krótko po ustawieniu rowerów w kotłowni, ustalamy godzinę startu na 5.



W naszej grupie ostatecznie poddajemy tą godzinę dyskusji i demokratycznie utrzymujemy.

Pokaż trasę GPS

Dzień 5 10.07.2018

Wszyscy meldujemy się punktualnie o 5 w piwnicy motelu by zapakować sakwy na rowery - ekipa Giant'ów też :). Zapowiada się konkretna jazda.

Początkowo teren nie należy do łatwych, jedziemy dosyć zachowawczo, dużo rozmawiając. Z rana mieliśmy szybki posiłek, a ekipa Giant'a w ogóle wyruszyła na czczo. Dlatego po niespełna 30 km zatrzymujemy się w Wyszogrodzie w pobliskim sklepie. Ekspedientka otwiera nową paczkę kiełbasy, kupuję dwa kawałki, do tego bułka. Potem dodatkowo smaruję bułkę masłem... wszystko w połączeniu z kiełbasą wprost rozpływa się w ustach.

Posileni ruszamy dalej. Stanisław - doświadczony kolarz - ustawia naszą ósemkę w szyku. Jak tylko jest kawałek asfaltu od razu na komendę dobieramy się parami i pędzimy w pociągu. Co chwilę następują zmiany prowadzących.


Niestety, do czego już przyzwyczailiśmy się na tym maratonie, odcinki szosowe nie są dominujące - przeważa teren. Na takich odcinkach poruszamy się raczej asekuracyjnie. Chociaż widzę jak prędkości na nich mimo wszystko wzrastają - każdy coraz bardziej odczuwa codzienne zmagania i chyba podświadomie akceptuje nieco większe ryzyko na rzecz szybszego pokonania trasy.


Na trasie coraz częściej zaczynają się pojawiać piaszczyste odcinki. Niby szlaki rowerowe, a dominuje piach. Zastanawiam się, czy wytyczający szlaki mieli w głowach propagowanie kręcenia korbą? Wyobrażam sobie osoby, które po raz pierwszy - no może któryś raz z kolei, wsiadają na rower i wybierają się na urokliwy szlak rowerowy, na którym napotkają powiedzmy 5 km odcinek drogi, po którym nie da się jechać. Czy to będzie zachęcające do kolejnych wycieczek.. nie sądzę. Z resztą na tych odcinkach oprócz uczestników maratonu, których na tym etapie zawodów spotykało się coraz rzadziej (stawka rozciągnięta wzdłuż Wisły), innych bikerów było jak na lekarstwo. Na LR w zimie częściej spotka się w lesie innego bikera, niż w tej części PL.


W ósemkę jedzie się rewelacyjnie. Dołącza do nas Darek, którego trzyosobowy team rozdzielił się na pojedynczych bikerów.
Trasa na przemian wiedzie nas po asfaltowych odcinkach, by za chwilę skręcić w dzicz okalającą Wisłę.

Na trasie znajdujemy odcinki... yyy, techniczne.





Po przekroczeniu 100 km wjeżdżamy do Dobrzynia nad Wisłą - w końcu większy sklep - decydujemy się na krótki odpoczynek. Co poniektórzy wiedzą jak najlepiej wykorzystać ten moment.



Na każdym tego typu postoju staramy się planować kolejne kilometry - gdzie większy posiłek, nocleg.. padają hasła: "dobra, teraz 40 km robimy na raz". Jednak niemal za każdym razem trasa szybko to weryfikuje i grzęźniemy w bezdrożach. Czas leci, kilometry wydaje się, że stoją w miejscu.




Staram się zabezpieczać przed insektami na tego typu odcinkach - wilgotne, porośnięte i zacienione miejsca. Tutaj jest największe prawdopodobieństwo spotkania np. kleszczy. Jeżeli chodzi o trawy, pokrzywy, czy rośliny z kolcami - nie robią już żadnego wrażenia. Każdy jest cały podrapany, poparzony. Na tym etapie nie zwraca się już na nie uwagi. Jedyne co się liczy, to minimalne zużycie energii. Zawsze jednak przed wejście w takie chaszcze spryskuję się środkiem na owady - do końca maratonu nie znalazłem u siebie żadnego kleszcza.



Teren jest trudny, w pewnym momencie wjeżdżam tylnym kołem w duży, ostry kamień, który zauważyłem może 1 m przede mną. Nie było szansy na ucieczkę. Mocne uderzenie powoduje przycięcie opony (jadę na tubeless) przez obręcz. Już po chwili tracę ciśnienie. Wpierw postanawiamy wykazać się mleczku, które krąży w oponie i pompujemy koło. Jest OK  - ciśnienie jest stabilne - jedziemy dalej.



Dzisiaj nocleg wypada w Toruniu :). Nocleg mamy w centrum, na 3-cim pietru w kamienicy, na które po tych 190 km jesteśmy zmuszeni wnieść nasze rowery. Zadanie nie należy do najłatwiejszych..

Pokaż trasę GPS

Dzień 6 11.07.2018

Z hostelu wynosimy się tuż po 7-mej, jednak przygotowania do wyruszenia z centrum Torunia wydają się nie mieć końca. Musimy zdać klucz właścicielowi hostelu, który mieszka kilka przecznic dalej, zrobić niezbędne zapasy na następne kilometry. Do tego doświadczamy kolejnych awarii sprzętu. Zapinania w butach Barbary nie wytrzymują trudów maratonu - ponownie trytytki okazują się niezastąpione w takich sytuacjach.


W końcu opuszczamy starówkę.






Po kilku kilometrach obserwujemy kolejne "atrakcje".



Po opuszczeniu miasta teren, delikatnie mówiąc, nie rozpieszcza. Trzeba walczyć o każdy kilometr.



Są miejsca, gdzie rower (bez zdejmowania sakw) trzeba przenosić w dwie osoby.


W tym dniu mieliśmy małą zagwozdkę odnośnie obiadokolacji. Decydujemy się na posiłek w restauracji napotkanej około 17-tej. To był dobry wybór, gdyż do końca dzisiejszego etapu nie widzieliśmy przy drodze już żadnego lokalu, w którym moglibyśmy się posilić.
Dyskutujemy o miejscu kolejnego noclegu. Wiemy z doniesień innych uczestników (a konkretnie kolegów z zespołu Darka), że za ok 20 km czeka nas bardzo trudny odcinek, którego pokonanie zajmie nam dłuższą chwilę. Ponownie mamy dylemat w sprawie noclegu - w tej lokalizacji nie ma za wiele możliwości. Dodatkowo prognozy nie są zachęcające do pierwszego biwaku. Tym bardziej, że ekipa Gianta nastawiła się na noclegi w pomieszczeniach, nie biwakowanie. Po krótkiej rozmowie decydujemy się ponownie na atak na bardziej odległy punkt - miasto Gniew.

Na odcinkach asfaltowych nasz peleton pędzi z prędkością 30 km/h. Ciągłe zmiany pozwalają rozłożyć siły. Zauważam, że coraz trudniej utrzymać mi tempo. Zmęczenie? Na pewno. Ale po kilku kilometrach zauważam również, że z dobitej opony zaczęło schodzić powietrze. Na ten moment postanawiam nie ruszać bezdętki - licząc na to, że mleczko w końcu zawulkanizuje powstałą dziurę. Po prostu uzupełniam ciśnienie w oponie.



Atakujemy kolejne kilometry trasy. Ten sinlge track rzeczywiście nie jest łatwy. Tym bardziej, że teren zaczyna być podmokły. Pokonanie tego odcinka zajmuje nam dłuższą chwilę.







Dzisiejszy nocleg wypada w Gniewie, do którego droga wydaje się nie mieć końca. Ostatnie kilometry nie należą do łatwych. Trasa prowadzi przez pola, piachy.. czasami lepiej jechać poboczem. Miasto i sam zamek - nasz dzisiejszy cel - widzimy od dłuższej chwili, jednak prędkości są niskie. Dodatkowo co chwilę muszę dopompowywać tylne koło. Nie ma sensu tego ciągnąć, w miejscu noclegu muszę założyć dętkę.

W zamku - miejscu naszego noclegu - meldujemy się w okolicach 22. Jutro przed nami finalny atak.

Pokaż trasę GPS

Dzień 7 12.07.2018

Dzisiejszy dzień rozpoczynam śniadaniem oraz serwisem tylnego koła. Pomaga mi Stanisław - trzeba wyczyścić mleczko, następnie mamy już standardową procedurę z dętką. W związku z serwisem zaczynamy nieco później. Startuje z nami Darek.

Początek asfaltowy, wiemy jednak, że za chwilę na ostatnim odcinku prowadzącym do ujścia, będziemy mieć ok 25-30 km jazdy w terenie.



Krótko po tym jak zjechaliśmy z asfaltu czuję, że odcina mi prąd. Nogi są jak z waty. Na dodatek przed nami niemal 30 km trudny, terenowy odcinek, oczywiście bez jakiegokolwiek sklepu. Niezależnie od tego, czy to kryzys dnia, czy po prostu zmęczenie maratonem w ogóle - potrzebuję szybkiej dostawy węgli. Po kilku kilometrach zatrzymujemy się na drugie śniadanie. Bułka + parówka. Najchętniej wypiłbym colę.. w okolicy nie ma żadnego sklepu, jedynie Wisła i natura.
Z minuty na minutę nogi odmawiają pracy. Ekipa zaczyna mi odjeżdżać, są coraz dalej. Marzę o tym, aby pojechali.. wtedy mógłbym w tempie dosłownie 10 km/h dobrnąć (może wieczorem) do mety.
Jadę sam przez kilkanaście minut. Nagle dojeżdżam do ekipy, która czeka na mnie. Przekazuję, że mam odcięcie, żeby jechali własnym tempem, to już końcówka, spotkamy się na mecie. Wszyscy dodają mi otuchy, Przemo zabiera mnie do środka naszego pociągu i razem jedziemy dalej. Ponownie formujemy pociąg, osłaniają mnie od wiatru. Jakoś udaje się wydostać tego terenu i w pierwszym sklepie "ładuję" w siebie 0.5l coli + baton.

Przed nami krótki odcinek przed ujściem Wisły. Czuję, że z każdą chwilą jest lepiej, jednak na wąskich leśnych duktach nadal nie udaję się dotrzymywać tempa.



Krzysztof wycofuje się, czeka na mnie, za chwilę nadal jedziemy w szyku. Zaczyna padać deszcz, no może mżawka. W końcu docieramy do ujścia Wisły! Fotki, gratulujemy sobie. Po drodze spotykamy spacerowiczów, którzy dopytują skąd jedziemy - odpowiadamy: od źródła Wisły!.
Teraz musimy zawrócić, by po kilku kilometrach odbić już w stronę Gdańska, gdzie znajduje się oficjalna meta. Podczas powrotu spotykamy innym uczestników - to jedynie dodaje nam motywacji. Nie mogą nas dogonić!





Przed nami jeszcze ok 30 km do mety w Gdańsku. Po zasileniu organizmu węglowodanami czuję się już dobrze (jak na taki kilkudniowy wysiłek). A więc jestem w stanie jechać tempem drużyny, nie opóźniając grupy.

Do wjazdu na metę przygotowujemy się od +/- 300 m przed linią mety, formując ławę. Tak wspólnie kończymy ten maraton :).








Dzisiejszy etap, mimo że najkrótszy (nie licząc dojazdy do Schroniska), był dla mnie najtrudniejszy. Zmęczenie maratonem, błędy w odżywianiu, czy może coś jeszcze innego.. Pewnie to wszystko w jakimś stopniu przyczyniło się do tego kryzysowego etapu. Na szczęście jesteśmy już na mecie.

Jeszcze wspólny obiad, piwko.. Pora się żegnać. Udajemy się z Krzysztofem do dworca i łapiemy pociąg, którym wracamy na Śląsk.
W pociągu krótko po ruszeniu z Gdański podróżujący bikerzy pytają nas, czy wracamy z Wisły1200 :).




Pokaż trasę GPS
Podsumowanie całego Maratonu Wisła1200 w liczbach:



Cała Polska przejechana, Wisła  na mapie wyrysowana.


Przede wszystkim jestem bardzo zadowolony z ukończenia pierwszej edycji Rowerowego Maratonu Wisła 1200. Od początku nie nastawiałem się na walkę o miejsca - bo niby co za różnica w miejscu 78, 70, 60, czy nawet 50.. Oczywiście w miarę kolejnych etapów w naszej ekipie odezwał się duch rywalizacji, jednak do końca nie przysłonił dobrej zabawy. Cel podstawowy, jaki stawiałem przed maratonem: "przejechać i zmieścić się w limicie" osiągnięty. Kolejny: "fun z jazdy oraz poznanie ciekawych ludzi" również.
Może trochę żal objechania tych kilometrów przez Polskę w pobliżu niezliczonych, niezwykłych miejsc bez zatrzymania się, zerknięcia, poznania historii..

Jeżeli chodzi o sprzęt, to już wspominałem, że nikt z nas nie spodziewał się tak trudnego terenu po maratonie określanym mianem gravelovego. Każdy dodatkowy kilogram dawał się we znaki. Jeżeli miałbym ponownie startować, roweru chyba nie zmieniłbym na inny - chociaż fatbike miejscami był wskazany ;). Gravel był bardzo wygodny, kierownica baranek z grubą owijką jest rewelacyjna na takie trasy - pozwala dostosować pozycję do panujących warunków - od górnego chwytu, przez klamki, po dolny chwyt na szybszych odcinkach.
Natomiast na pewno zrezygnowałbym z części bagażu (głównie ubrań), bagażnika oraz z dwóch dużych sakw na rzecz mniejszych - schowanych w ramie, na kierownicy oraz pod siodłem. Na pewno nie brałbym ze sobą namiotu, karimaty, na które mniej więcej na 600 km ogłosiłem w ekipie promocję. Chętni znaleźli się dopiero w Gdańsku :). Tym sposobem zrzuciłbym pewnie ok. 4 kg, a to bardzo dużo.

Także gorąco polecam udział w tym maratonie, tym bardziej że gdy kończyłem pisać relację, rejestrator był już aktywny.